De plaat is niet in te delen in een genre. Rock-‘n-roll, pop, jazz, country en blues vinden alle een plek. Exemplarisch is misschien ‘Good At It’, dat begint als een funky James Brown-track, maar na het refrein als poprock klinkt. Deze opmerkelijke stijlbreuk doet echter af aan het sterke begin van het nummer. Het lijkt Hans Teeuwen & The Painkillers allemaal weinig uit te maken, maar die ongedwongenheid blijkt haar nadelen te hebben.
Ander lastig punt is de zang van Teeuwen. Hoewel hij nauwelijks op een valse noot te betrappen is, klinkt zijn stem vaak gekunsteld. Dat komt mede door zijn Nederlandse accent. Hij kan wel zingen, maar is geen echte zanger. Toch heeft hij de bravoure om elk woord met overtuiging te brengen, waardoor hij er op zijn minst mee weg komt. En eigenlijk zijn de twee ballads ‘Weak Spot’ en ‘The Worst Of Me’ (waarop Teeuwen zelf piano speelt) stiekem best mooi.
Hans Teeuwen lijkt nog te zoeken naar de beste invulling van zijn muzikale aspiraties. Door zich te omringen met topmuzikanten is die weg in elk geval geplaveid met kwaliteit. En met zijn eigenheid klinkt elke track authentiek. Zijn eerste echte eigen album is ook echt zijn eigen album. Daarnaast brengt How It Aches muzikale kwaliteit en het plezierige van Teeuwens humor. En dat doet echt geen pijn.
- Alto Saxophone, Baritone Saxophone, Tenor Saxophone – Benjamin Herman
- Artwork – Catheleijne Beijn
- Bass Guitar, Double Bass – Kasper Kalf
- Drums – Joost Kroon
- Flugelhorn – David Rockefeller (tracks: 5)
- Guitar – Jesse Van Ruller
- Mastered By – Zlaya at Loud!
- Organ [Vox Continental], Organ [Wurlitzer] – Ruben Hein
- Photography By – Eva Boeter
- Piano – Hans Teeuwen (tracks: 8, 11), Ruben Hein
- Recorded By, Mixed By – Joeri Saal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten